Հունիսի 16-ին «Նեթվորք արշավներ» խումբը երկօրյա այցով Մեղրիում էր:
Առաջին կանգառը Լիճքում էր, որտեղ էլ արշավականները չնայած հորդառատ անձրևին ուղևորվեցին Զվարագետ, հիացան ջրվեժների կասկադով, եղան 17-րդ դարի Զվարավանքի եկեղեցում:
Կազմակերպիչներից Մայիս Մարգարյանը նշում է.
-Մենք միշտ փորձում ենք գնալ այն վայրեր, որոնք շողքում են գտնվում, բայց ունեն տուրիստական բարձր գրավչություն:
Արշավականները տարբեր մասնագիտությունների և տարիքի մարդիկ են և զրույցի ժամանակ նշում են.
-Մեզ ոգևորեց Լիճքի տարածք գալ նաև հանքի դեմ պայքարը, հասկանալով, որ այս փուլում նման այցերը հարկավոր են որպես հակակշիռ:
Երեկոյան արշավականները հյուրընկալեցին Լիճքի գյուղական տներում:
Հավաքվել են վառարանի շուրջ, քննարկում են օրվա անցուդարձը, կիսվում տպավորություններով, իսկ վառարանից ելնող խորոված կարտոֆիլի բույր ու գիթառի մեղմ երաժշտությունը միահյուսվեն են հագեցած օրվա թռիչքին, իսկական գյուղական կոլորիտ է ստեղծվել:
Առավոտյան բոլորը կազմ պատրաստ են: Վերջապես տեսնելու են Մեղրին, այն Մեղրին, որ Երևանից երթուղու ամեն կիլոմետրին լսել են ու իրենց պատկերացումներում կերտել:
Փորք թաղի ՝ Սուրբ Հովհաննես Մկրտիչ եկեղեցու բակում ենք, այստեղ արշավականները դեմ առ դեմ հանդիպման են եկել բարձրունիքից բացվող Մեղրու տեսարանին:
Արշավականներից մեկը հանկարծ խախտում է լռությունը.
_ Հայաստանի այն քիչ վայրերից է, որտեղ ցանկանում եմ ապրել:
Հաջորդ ուղղությունը Մեղրի համայնքի Կարճևան գյուղն է, որտեղ արշավականները բարձրացան Կարճևանի ջրվեժը:
Ահա արշավականներին ևս մի անակնկալը էր սպասվում: Նախապես որոշված երթուղուց փոքր- ինչ պետք է շեղվեն՝ Շվանիձոր գյուղն է հյուր կանչում: Գյուղում վարչական ղեկավար Ալիկ Թումանյանը մեծ հյուրասիրություն էր կազմակերպել, որից հետո ցույց տվեց գյուղի եկեղեցին, ջրացույցը: Արշավականներին գրավել էր գյուղի մաքրությունը:
Մեղրիի հյուրասիրությամբ հմայված և Հայաստանի հարավային դարպասը բացահայտած արշավականները հրաժեշտ են տալիս, իրենց հետ մի բուռ պատմություն տանում և խոստանում՝ մի օր անպայման վերդառնալու են:
